مقاله در مورد هواشناسی
این فایل با فرمت ورد می باشد و قابل ویرایش است.
فهرست مطالب
مقدمه 1
هوا و هواشناسی 2
هوا چیست؟ 3
نحوه طبقه بندی ابرها10
شرح و توصیف انواع ابر ها 10
پدیده های خاص حاصل از ابرها 11
ابر تولید کننده تورنادو 12
واتر اسپات 13
کانتریل 13
طوفان حاصل از کولاک برف 14
طوفان گرد و خاک 14
ابرهای قابل ملاحظه از نقطه نظر پرواز 15
ابرهای سیروفورم 15
ابرهای جوششی 15
ابرهای پوششی 15
توضیحات لازم درباره 9نوع ابر قابل ملاحظه ا ز نقطه نظر هوانوردی16
1- ابر سیروس 16
2- ابر سیرواستراتوس 16
3- ابر سیرکومولوس 17
4- ابر آلتوکومولوس 17
5- ابراستراتوس 18
6- ابر استراتو کومولوس 18
7- ابر کومولونیمبوس 19
پایداری جو و ابر20
جریانات عمودی هوا در نتیجه 22
حرکت عمودی هوا در نتیجه عمل حرارتی 22
حرکت عمودی هوا در اثر عمل مکانیکی که به صورت اورو گرافیک22
حرکت عمودی هوا در اثر همگرایی محیط22
کاهش دما باارتفاع در حالت آدیاباتیک خشک 23
کاهش دما با ارتفاع د رمرحله آدیاتیکی مرطوب24
پایداری مطلق 24
ناپایداری مطلق25
پایداریمشروط 25
باران‌سنج26
آشنایی با ماهواره های هواشناسی 28
نم‌سنج یا هایگرامتر 29
فشار هوا 30
مراکز فشار30
جبهه قطبی 31
جبهه گرم 32
جبهه سرد 33
خطوط هم‌فشار 36
پیش‌بینی هوا 37
منبع : 37
مقدمه
زندگی افراد ملل، چه آنها که پیشرفته محسوب می‌شوند و چه آنها که در حال رشد و توسعه هستند و یا در توحش و بربریت بسر می‌برند و روزگار می‌گذرانند، محکوم عوامل محیطی است که آنان را احاطه کرده است.
برف و باران و باد و طوفان و رعد و برق میدان محدودی در کرۀ زمین نمی‌شناسند و هرجا که عوامل وجودی آن ایجاد گردد با بروز خسارات و تلفاتی هویدا می‌گردند و کودک، جوان، پیر، زن، مرد، کهنه و نو برای آنها یکسان است.
اما انسان که قادر است بر تمام عوامل طبیعی دست یابد و از رموز خلقتشان برای استفادۀ خود آگاه گردد می‌خواهد از اثرات وخیم یک طوفان یا ریزش باران به منظور استفاده و یا دفع خطرات آن آگاه شود تا از منافعش استفاده کند و از مضارش در امان باشد. از این رو علم هواشناسی به‌وجود آمده است و امروزه با استفاده از این علم خسارات به‌حداقل می‌رسد و برنامه‌های آبادانی تدوین می‌گردد زیرا هواشناسی فرماندۀ تحرک یک جامعه به‌شمار می‌آید و او است که با قاطعیت در آسمان و زمین و دریا بشر را به حرکت یا توقف و یا اختفا وامی‌دارد.
هوا و هواشناسی
در قدیم‌ترین ادوار زندگی، بشر با عوامل طبیعی در پیکار و ستیز بود و چون در این کشاکش ظفری نمی‌یافت و مأیوس می‌گردید آنرا خشم خدایان می‌دانست.
ناآگاهی مردم ازمنۀ قدیم از باران و باد و طوفان و نظایر آن سبب شد تا برای هر عامل طبیعی خدایی خلق شود و در هر اقلیمی فراخور آن محیط بت هایی تراشیده شد و ربه‌النوعی به‌وجود آمد. پلوتن (خدای دریا) وستا (خدای آتش) و ده ها خدای دیگر.
اولین اقوامی که دربارۀ شناسایی هوا و عوامل آن دست‌اندر کار بوده‌اند باید مردم جزایر دریای اژه و دریای مدیترانه را دانست و به دنبال آن دریانوردان کارتاژ و دریای شمال دربارۀ مسیر باد و مواقع طوفانی و جریانات دریایی و حوادث جوی تجربه‌هایی اندوختند. اصولاً ملوانان به علت نوع کار خود مجبور بودند که از استادان و پیش‌کسوتان خویش امور دریا‌داری را که قسمت مهم آن شناخت عوامل آسمانی بود بیاموزند، در این خصوص حق بزرگی در امر هواشناسی بر گردن ما دارند.
ادموند هالی اولین شخصی است که به سال 1688 نقشهای از مسیر بادهای ترید (Trade) شمال شرقی و ترید جنوب شرقی تهیه کرد و آنرا به‌طبع رساند. گرچه این نقشه کاملاً ابتدایی و خلاصه بود ولی می‌شود هالی را اولین طراح نقشه‌های اقلیمی و پیشقدم علم هواشناسی دانست. پیشرفت اصلی هواشناسی را باید در حقیقت پس از اختراع تلگراف در سال 1849 دانست چه بعد از آن امکان داشت به موقع و سریع اتفاقات و پیش‌آمدهای جوی را برای مراکز هواشناسی فرستاد و مورد استفاده قرار داد. هواشناسی چنانکه بعداً گفته خواهد شد کاری نیست که یک کشور یا یک منطقه به تنهایی انجام بدهد و تا تمام کشورها با هم همکاری لازم را به‌عمل نیاورند نتیجه‌ای حاصل نخواهد شد. دو کشوری که در این راه پیشقدم شدند انگلیس و فرانسه بودند که در اواسط قرن نوزدهم اخبار مربوط به هوا را با یکدیگر مبادله نمودند و بعدها کشور اسپانیا و دولتهای سوئد، آلمان و به‌تدریج سایر ملل اروپایی و امریکای شمالی در امر هواشناسی با یکدیگر تماس و ارتباط برقرار کردند. امروزه در اروپا بیش از 600 ایستگاه مهم هواشناسی مشغول کار است و در هر 24 ساعت 4 بار اتفاقات و حوادث و احتمالات جوی را بازگو و پیش‌بینی نموده و از فرستنده‌های خود به‌خارج جهت اطلاع دیگران مخابره می‌کنند.
آنچه هواشناس و علم هواشناسی با آن سروکار دارد دنیایی است بی‌رنگ و اقیانوسی است بی‌انتها که گرداگرد کرۀ ارض را فراگرفته و خارج شدن از آن کاری است بس مشگل و دشوار و شناختن رموز آن علمی است بس پیچیده و پر از استثناء که ما آنرا بی‌دردسر در سه حرف تلفظ می‌کنیم «هوا».
هوا چیست؟
جو (اتموسفر Atmosphere) یا هوایی که در هر 24 ساعت ما آنرا 21600 بار تنفس می‌کنیم سراسر کرۀ زمین را فرا گرفته است و ادامۀ حیات هیچ موجود زنده‌ای بدون آن ممکن نیست. ارتفاع جو را تا 400 کیلومتر می‌توان به‌حساب آورد اما برخی آثار جوی و ارتعاشات نوری باعث شده است که تا 1000 کیلومتری هم بشود وجود هوا را تخمین زد (وجود هوا هیچگاه یک‌مرتبه قطع نمی‌گردد آنقدر از غلظت آن کاسته می‌شود تا به‌جایی که دیگر هوا خاصیت اصلی خود را از دست می‌دهد. بدین لحاظ برای آن مرز مشخصی نمی‌توان تعیین کرد) ترکیبات هوا در مجاورت زمین تا ارتفاع 20 کیلومتری تقریباً ثابت است و برای اولین بار در نیمۀ دوم قرن هیجدهم لاووزایه دانشمند و شیمیدان معروف فرانسوی ثابــــت کــرد کــه هوا از 78% آزت و 21% اکسیژن و ٩ / ٠(نُه دهم) آرگون و چند گاز دیگر و مقداری بخار آب تشکیل شده است.
عناصری که ترکیبات فوق را تکمیل می‌کنند عبارتند از: گاز کربنیک، هیدروژن، آرگون، نئون، هلیوم، گریپتون و گزنون که مجموعاً 1% ترکیبات هوا را تشکیل می‌دهند. هریک از عناصر فوق نقشهای مهمی در حفظ و حراست کرۀ ارض به‌عهده دارد که بحث در آن از حوصلۀ مقاله ما خارج است.
هر قدر از سطح زمین بالاتر رویم در ازاء هر 100 متر هوای معمولی حدود یک درجه از حرارت هوا کاسته می‌شود. این حالت فقط تا ارتفاع 30 کیلومتری زمین ادامه دارد و در این ارتفاع درجۀ حرارت به 50 درجه زیر صفر می‌رسد از این پس گاهی درجۀ حرارت بالا آمده و زمانی باز به زیر صفر می‌رود.